We Two (B) Covers & Musica Italiana Stamineeke Webbekom - 13-01-2025 reporter & photo credits: Freddie info band: We TWo info club: Stamineeke © Rootsville 2025

Vandaag 'Verloren Maandag' en toch gaan we niet op zoek naar een worstenbroodje of appelbol maar wel naar een avondje muziek in de buurt, een avond vol entertainment. Bijna had ik een gat in de lucht gesprongen door een misverstane woordlezing. Ik dacht 'The Two' te lezen en dacht al wat komt dit getalenteerd Zwitsers duo hier zoeken in het broek van Webbekom. Bleek het 'We Two' te zijn en dat zijn dan weer Arturo Bellini en Rocco Dituri, de restanten van de populaire band 'Unity' die het mooie weer maakten in de 90-ties en die zijn dan weer wereldberoemd in Limburg. Hun heimat ligt in het Limburgse Heusden-Zolder en zo zijn we benieuwd of er ook andere 'kompels' zijn afgezakt naar Vlaams-Brabant.

Op het programma van 'We Two' staan allerlei covers maar zeker ook Italiaanse meezingers van onder meer Zucchero, Eros Rammazotti e.a. We kennen allemaal wel 'Sensa Una Donna' of 'Sa Bastasse Una Bella Canzone' maar er is een klein probleem 'non parlo Italiano'. Of toch niet, Pizza, Ti Amo, Birra en uno, due, tre...dat gaat nog wel. Dus wanneer er een sing-a-long wordt gevaagd zal het eerder binnensmonds mompelen worden en geven we dus wat graag het woord aan 'We Two' in de hoop dat die million selling hit van onze bekendste Italiaan Rocco Granata ook aan bod zal komen met Marina, Marina, Marina, Ti voglio al più presto sposar...

Rocco Dituri die kennen we uiteraard wel van bij de 'Sunday Evening Blues' die worden georganiseerd door 'Mine Blues', zijn kompaan en migliore amico Arturo Bellini is bij mezelf minder bekend maar daar zal na vanavond wel verandering in komen. Wie we wel kennen zijn de afgevaardigden van 'Mine Blues' en toch...toch missen we er weeral een paar en zo zou Maaike nog bijna beginnen wenen. Alleen Rocco is vergezeld van een instrument maar worden toch 'We Two' ook ondersteund door een heus orkest, blazers en strijkers incluis, allemaal samengepropt in een laptop die dan voor de verdere orkestratie zal zorgen.

Hun repertoire valt meteen onder de noemer 'oldies' waartoe deze twee krasse Italianen ook wel behoren. De diversiteit in het muziek is meteen ook hun grootste troef en zo openen ze vanavond met 'Water of Love' van Mark Knopfler en zijn 'Dire Staits'. Toch ook altijd wel mooi om terug te horen en zo valt meteen ook de mooie en aangename klankkleur van Arturo hier op. Nog straffer wordt het wanneer ze zomaar 'Eagles' uit hun hoed komen te toveren met het al even mooie 'Take It To The Limit'. Straffe kost van 'The Two' en zeker al ook door orkestmeester Rocco die als dirigent dit in de juiste baan komt te leiden zonder daarom ook maar '1' noot op zijn six-string te missen.

En het wordt alsmaar straffer wat deze kranige knarren komen te presteren. Zo maar uit het niets brengen ze dan ook nog eens bijna vlekkeloos 'Massachusetts' van de broertjes Gibb. Tijd ook er enkele Italiaanse klassiekers bij te halen en nee helaas is het niet 'Gloria'. Rocco Di Turo heeft als muze niemand minder dan John Lennon en krijgen we zo met 'Watching The Wheels' één van de laatste nummers van deze 'Beatle' die op 8 december 1980 werd vermoord. Life can be cruel!

Komt zo ook plots uit Rocco's gitaar samen met het grote orchest in die kleine laptop Pink Floyd's 'Comfortably Numb' uit dat iconische album 'The Wall'. Normaal niet evident maar het orchest lost hier alle euvel op. Uit diezelfde era komen Rocco e Arturio aanzetten met 'Long Way There' van de Australische rockband 'Little River Band'. Even songbook #5 erbij nemen en zo krijgen we een knappe versie van 'Hotel California' van 'Eagles' en blijven we zo in de 70-ties. Tussendoor toch ook eentje over de liefde van Zucchero.

Even een bluesje van Alvin Lee speciaal voor de opper kompel van 'Mine Blues' en voorwaar deze 'It's Time To Go Home' viel meteen in de smaak bij iedereen alhier aanwezig. Op algemeen verzoek van een dame uit de entourage van het 'Stamineeke' kregen we van de 'Bee Gees' ook nog eens 'Words'. Een flashback naar vroeger toen de dames nogal vlug in zwijm vielen. Even terug switchen naar beiden hun moedertaal met 'Domenica' van Zucchero aka 'Diamante'. Alsog het niets is toveren beiden dan ook nog een Paolo Conte met 'It's Wonderful' (Via Con Me) en geloof me om dit te presteren is geen kattenpis en zo werden de aanwezigen hier zowaar naar een delirium gedreven.

Van John Farham van de 'Little River Band' kregen we dan ook die smashing chartbuster 'You're The Voice'...Oh wo wo wo! We krijgen op Canvas deze maand heel wat interresante documentaires te zien en eentje ging over 'Paul Simon' en dus kon en mocht ook 'Graceland' niet ontbreken op deze sing-a-long avond. Stukje countrymuziek moet ook kunnen en van die met de dikke t***n (volgens Rocco) krijgen we 'Islands In The Stream'. Een duet dat Dolly Parton bracht met Kenny Rogers en dat werd geschreven door de Bee Gees. Wie Dolly vertolkte of Kenny Rogers laten we gewoon in het midden.

Toch nog even bij de broertjes Gibb blijven met uit 1975 'Nights On Broadway' en of het goed was... Rocco had eerder zijn ding al kunnen doen met eentje van John Lennon en dus was het nu de beurt aan Arturio om Elvis op het podium te roepen. Volgens Rocco di Turro zou Elvis de zwarte muziek hebben groot gemaakt al hebben wij als blues liefhebbers daar een andere visie over, vraag het maar eens aan de nazaten van Arthur Crudup (1905-1974) die aan 'That's All Right' geen nikkel wist over te houden. Buiten dit dispuut was de performance van Arturio gewoon vlekkeloos te noemen en vielen we hier allemaal voor diens meer dan aangename en warme klankkleur.

Alle met songbook #2 grijpen deze 'We Two' dan terug naar John Lennon met diens 'Imagine' en dit samen met de 'Webbekomse Lady Singers' was het een beetje een magisch moment te noemen. We deinen zo ook lichtje richting einde van het optreden hier van deze twee 'amici' met vooreerst een terugblik aan Paul Simon en diens 'You Can Call Me Al' en op de vraag of Adriona Celentano ook nog kon schoof ik voorwaardelijk op het puntje van mijn 'kaffeekruk' in de hoop eentje uit mijn popcorn periode te gaan horen. Helaas het werd niet 'Prisencolinensinainciusol' uit 1973 maar het al even mooie en rockende 'Svalutation'. Ook op vraag dan was er ook nog 'Blackbird' van de Fab Four.

Onder tijdsdruk werd het einde wat chaotisch doordat Rocco e Arturo nog zoveel mogelijk wilden laten horen uit hun vele songbooks. En ja hoor daar was dan een stukje 'Marina' met de daarbij horende sing-a-long, een stukje uit 'Se Bastasse una Canzone' en een medley'ke met 'La Bamba' en 'Twist and Shout'. Als algemene afsluiter was er dan ook nog 'Don't Let The Sun Go Down On Me' la was er even een lover's quarrel wie Elton mocht zingen en wie George Michael mocht 'doen'. Plots was daar dan ook ABBA met 'Thank Tou For The Music' enkel gebracht door het symfonisch orkest van Heusden-Zolder.

Wij hadden alvast een verrassend veelzijdige en best goed geanimeerde avond gekregen van meer dan twee uur waarvoor dank aan Rocco Diturri en Arturo Bellini en zo ook aan het ganse orkest en het 'Webbekoms Ladies Choir'. Wij blijven alvast ijveren om voor de terugkeer van Joris aka Georgio te ijveren als 'MC' voor het 'Mine Blues' festival en ja hoor hij wilt het wel...een aanrader voor een gezellig muzikale avond!